Prolog.

     '- Nienawidzę cię! - Rudowłosa dziewczyna o niebieskich oczach, piegach na nosie i bladej twarzy, którą tak kochałem wykrzyczała mi prosto w twarz, że mnie nienawidzi zadając w ten sposób ogromny ból mojemu sercu. Sercu, które kochało raz i nie zapowiadało się, że pokocha znów.
     Odbiegła zanosząc się płaczem, a ja stałem. Stałej jak ten słup soli i nawet nie próbowałem jej zatrzymać. Właśnie uciekał mi mój cały świat, a ja na to patrzyłem.'

"Jeśli kogoś kochasz pozwól mu odejść."

     - Stary weź się w garść. - Usiadł obok mnie chłopak o czarnych, idealnie ułożonych włosach na żel, dwudniowym zaroście i czekoladowych tęczówkach okrążonych kurtyną długich rzęs, na, które leciały wszystkie dziewczyny.

     - Odwal się. - Warknąłem gapiąc się pusto w biały sufit. Minął już tydzień, a ten najgorszy dzień tkwił w mojej głowie, co dzień zadając głębsze rany.
     - Człowieku zacznij żyć! - Mulat uniósł się zaciskając dłonie w pięści. - Było minęło! Nie możesz zamykać się w pokoju na cały dzień i rozpaczać jak jakaś rasowa baba! Skoro odeszła widocznie cię nie kochała. - To zabolało. Kolejny raz moje serce dostało mocnego kopa. Kopa, który sprawił, że krew przeistoczyła się w twardy gruz.
     - Skoro odeszła nigdy cię nie kochała... - Wyszeptałem słowa przyjaciela najciszej jak się dało i poczułem jak pod powiekami zbiera się słona i gorąca ciecz jednak nie pozwoliłem jej ujrzeć światła dziennego.

"Trzeba wiedzieć kiedy skończyć. Papierosa, dogryzanie ludziom, upijanie się i miłość. Zwłaszcza miłość."

Od autorki : Oto początek mojej książki pewnie z wieloma błędami jednak jest ona moja. Wirtualna książka, która może nie doczekać się końca. Nie wiem czy uda mi się ją napisać do końca. Życie płata nam figle, a my nie wiemy jak długa jest nasza droga.
Myślę, że jej początek was zaciekawił i przeczytacie dalszą część historii.
Pozdrawiam Mila.